Alien Shooter

Tępa sieczka i tyle krwi, że gdyby Chrystus chciał zamienić ją w wino, trzymałby w upiciu całe Chiny przez miesiąc! Taki był Alien Shooter – TPP w rzucie izometrycznym z 2003 roku. Był to też jeden z najbardziej tępych produktów, w jakie przyszło mi grać w moim krótkim życiu. Byłbym jednak kłamcą gdybym powiedział, że nie spędziłem przy owej głupotce bodaj kilku, intensywnych dni pracy! Nic więc dziwnego, że z niecierpliwością czekałem na część drugą. I… w końcu się doczekałem.

Alien Shooter 2 jest strzelanką przedstawioną w rzucie izometrycznym (widok jest dokładnie taki sam jak w części pierwszej). Zasada gry jest względnie prosta: poruszając się za kierunkowskazami rysowanymi na podłodze przemy do przodu, eliminując po drodze napotkanych wrogów. Nie musimy tu szczególnie dużo myśleć, co przy tej koncepcji jest niezmiernym atutem.

Do wyboru oddano nam dwa tryby rozgrywki: kampanię i surwival. Kampania składa się z piętnastu misji, w których głównie przemierzymy mroczne zakamarki bazy wojskowej – rzecz jasna rojącej się od obcych. Walki stoczymy jednak również na świeżym powietrzu, czy choćby w piwnicach. Owy tryb został również wzbogacony od tego z części poprzedniej: tym razem walczyć będziemy także w towarzystwie innych żołnierzy. Będziemy nawet z nimi prowadzić rozmowy i dostawać od nich misje. Tryb survivalu z kolei, jest już bardziej uproszczony: po prostu na małej planszy bronimy się przed zewsząd atakującymi nas potworami.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie... co to będzie... rzeź to będzie!

Przeciwko obcym, zastosujemy tym razem znacznie więcej środków eksterminacji niż w części pierwszej (tam było ich 9). Tym razem bronie podzielone zostały na pięć grup (pistolety, strzelby, karabiny maszynowe, wyrzutnie rakiet/granatniki, oraz miotacze ognia/bronie energetyczne). Każda z owej grupy ma nawet kilkanaście pukawek, więc jak sami widzicie – liczba ta jest dość niebagatelna! Bronie te nie różnią się też jedynie siłą rażenia – mają magazynki o różnej pojemności, oraz strzelają z różną szybkością. Na naszym wyposażeniu znajdą się również 3 rodzaje apteczek, 2 rodzaje robotów-kul, które krążąc wokół naszej postaci wesprą ją ogniem… nie zabrakło też latarek, noktowizora, wielu rodzajów zbrój, oraz implantów, które po wszczepieniu dodają nam punkty do którejś z umiejętności lub c ech...

. Owych c

i umiejętności jest kilka: do tych pierwszych zaliczają się takie rzeczy jak np. siła, celność, wiedza itp., a te drugie pozwolą nam rozwinąć zdolności posługiwania się pięcioma gatunkami broni, oraz dadzą możliwość noszenia lepszego pancerza. Aby rzecz jasna móc się wzmacniać, należy awansować na wyższe poziomy doświadczenia, co osiągniemy wybijając kosmitów i wykonując zadania. W ramach nowości, pokierujemy też podczas gry pojazdami, takimi jak czołg, samochód bojowi, oraz powalczymy zdalnie sterowanym robotem. Niestety rzadko przyjdzie nam zakosztować tych przyjemności, ale zdecydowanie misje w których owe wehikuły występują, są misjami ciekawymi! W większości misji mamy także dostęp do sklepu, w którym zaopatrzymy się w niezbędny ekwipunek.

Nasi kosmiczni przeciwnicy, to obcy rodem z części pierwszej: głównie do czynienia mamy z jakimiś zmutowanymi robalami. W późniejszych etapach gry trafimy na stwory które potrafią korzystać z broni dystansowej, ale i tak głównie mamy do czynienia z bestiami bezmózgimi. Trochę szkoda, że owi obcy podzieleni zostali na dość mało gatunków – strzelać będziemy głównie do kserokopii. Za to pocieszający jest fakt, że tych kserokopii jest wiele tysięcy – po skończeniu kampanii, miałem na liczniku (!) ok. 20 000 trupów! Liczba niebagatelna, czyż nie?

Sama rozgrywka, chociaż schematyczna, sprawia przyjemność istnie niebagatelną! Wybijanie kolejnych legionów obcych wciąga istnie diabelnie i pozwala spędzić przed komputerem ładnych kilka godzin. Jestem nawet w stanie zaryzykować stwierdzenie, iż ta raczej nisko-budżetowa produkcja wciąga lepiej, niż niektóre z głośnych, potencjalnych hitów!

Jeśli chodzi o poziom trudności, to przyznać muszę, iż jest dość wysoki. Grając nawet na poziomie średnim (a mamy ich cztery), niektóre misje są naprawdę bardzo trudne do przejścia. Wole więc sobie nie wyobrażać koszmaru, jaki przeżywa gracz, gdy wybierze sobie przeciwników najsilniejszych Smile

.

Na kosmitów potrzebne są dość drastryczne środki...

Wizualnie Alien Shooter 2 nie stoi na poziomie bardzo wysokim, mimo wszystko jednak jest grą miłą dla oka i dość kolorową. Można mięć zastrzeżenia do dość drętwej animacji postaci: nasz bohater porusza się w sposób po prostu drewniany. Gra została za to zaopatrzona w dość przyzwoite efekty świetlne, tak więc strzały z wyrzutni rakiet czy broni laserowych wyglądają dość widowiskowo. Wszechobecny mrok dodaje także grze dość specyficznego, mrocznego klimatu ,który doskonale da się odczuć na własnej skórze.

Ze strony dźwiękowej, AS2 przedstawia się na poziomie mniej-więcej takim samym jak grafika: kompozycje muzyczne nie powalają na kolana, ale dość gładko wpasowują się w klimat gry. Wszelkie odgłosy słyszane w tle (czy to strzały, czy to skowyt umierających potworów) również brzmią dość przyzwoicie i nie mogę mieć do nich żadnych zastrzeżeń.

Podsumowując to wszystko, rzec mogę w sumie bardzo niewiele. Wystarczy po prostu powiedzieć, iż jest to w całej swojej prostocie gra wciągająca… Jesteś człowiekiem zmęczonym życiem? Rzuciła Cię dziewczyna? Chcesz się po prostu wyżyć? Oto recepta na wszystkie bolączki! Bierz Alien Shootera 2 i poczujesz się lepiej, zanim grę ukończysz! Smile

Grafika
6.0
Dźwięk
6.0
Grywalność
8.0
Ogółem
7.5

Mimo swojej prostoty i schematyczności, Alien Shooter 2 potrafi wciągnąć i dostarczyć wielu godzin istnie nieziemskiej zabawy!

Post został pochwalony 0 razy